Another world
23 september 2017 - Mpongwe, Zambia
Lieve allemaal!
Morgen zijn we alweer een maand hier en wat vliegt de tijd! We hebben alweer zoveel meegemaakt! Het wordt nu ook steeds warmer. Oktober is hier de warmste maand van het jaar en in november begint het regenseizoen. Overdag is het nu zo'n 35 graden. Maar helaas wil dat niks zeggen, ik zit op dit moment met een verstopte neus en een snotterlap voor me dit verhaal te typen. Om me heen kijkend zie ik een heerlijk zwembad, vele palmbomen en strohutjes. Helaas is het zwembad te groen voor te zwemmen maar dat mag de pret niet bederven, we genieten volop!
Anouk en ik zijn beide beurtelings een kleine week ziek geweest. Gelukkig zijn we weer beter en gaan we er nu weer met volle moed tegenaan!
Het hoogtepunt van afgelopen week is dat ik een bevalling live heb gezien. Ofja 'gezien', ik kan beter schrijven 'meegeholpen'. De zwangere vrouw kwam aangelopen met een koffertje, ging zich liggen, gaf geen kick en een half uur later werd de baby geboren. De baby werd direct in de handen van Anouk geduuwd. Anouk moest de baby gaan wegen en meten. Vervolgens moest de nageboorte nog plaatsvinden. Ik kreeg een schaar en moest hiermee via de navelstreng de placenta eruit trekken! Wat een ervaring!! De verloskundige vertelde ons dat we na het zien van 5 bevallingen dit karweitje zelf konden verrichten.. dit was toch niet onze bedoeling! Ik heb echt onzettend veel respect voor de zambiaanse vrouwen gekregen. Ze komen aangelopen voor te bevallen, geven geen kick, zitten na de bevalling alweer op een stoel en 6 uur later lopen ze met hun pasgeborene terug naar huis. Te weten dat sommige vrouwen 5 uur moeten wandelen om thuis te komen en de dag erna weer aan het werk gaan om een beetje brood te verdienen.
Ook heb ik binnen een week twee verschillende kanten van het land gezien. Voor ons visum moesten we naar de grote stad waar we in totaal vier uur voor moesten rijden. Hier was een erg modern winkelcentrum, met vele eettentjes en supermarkten. We zagen hier ook weer blanken mensen, musungo's dachten we! We hebben hier ff genoten van een heerlijke pizza, een ijsje en shoarma. Ik had hier weer even genoeg gegeten voor de komende maand haha! Op de terugweg eenmaal weer op het plattenland besef je hoe verschillend een land kan zijn. Van de arme bush waar we wonen in een paar uur rijden naar de rijke stad. De dag erna gingen we weer op outreach met een jeep de verre bush in en zag ik weer vele tienermoeders. De jongste tienermoeder die ik tot nu toe gezien heb is onlangs 14 geworden en had een baby van een maand oud. Verder zie ik vele meisjes van mijn leeftijd met drie of vier kinderen. Dit vind ik nog lastig om te zien, het is een totaal andere wereld.
Verder laten bijna alle zambiaanse mannen een oogje op ons vallen. Vooral als ze gedronken hebben. De zin 'I like you' horen we dagelijks. We vertellen dan ook meerdere keren op een dag dat we al getrouwd zijn en drie kinderen hebben in de hoop dat ze zich omdraaien. Dit maakt overigens niet altijd uit, want de meeste zambiaanse mannen hebben meerdere vrouwen en vele kinderen bij verschillende vrouwen. Dit is voor zowel de mannen als de vrouwen heel gewoon. Aan dit cultuurverschil kan ik niet wennen en ben blij dat het in Nederland anders is!
Ook zijn we een dag meegeweest met het OVC project, waarbij kwetsbare kinderen financieel ondersteund worden om naar school te gaan. Deze financiele ondersteuning kan een uniform zijn, schoenen of de betaling voor schoolspullen. We hebben verschillende weeskinderen gesproken die leven van één maaltijd per dag, wonen in een hutje met 7 andere broertjes en zusjes, zonder bed, zonder matras en mogelijk niet eens electriciteit. Soms zorgt een tante voor ze, of hun grootouders of zelfs de buren. Deze dag heeft een grote impact op mij gemaakt, het was weer even een besef hoe goed wij het in Nederland hebben. Het is ontzettend mooi om te zien dat de kinderen financieel door de stichting GCMF ondersteund worden en erg blij zijn naar school te kunnen gaan. Het bezoeken van de scholen was ook erg leuk. Zodra we uit de auto stapten, vlogen de kinderen in de klaslokalen allemaal opeengedrukt tegen de ramen aan om naar ons te kunnen zwaaien.
Het is ongeloofelijk wat we ieder dag meemaken. We doen vele indrukken op en zijn aan het eind van de dag doodmoe. Ik geniet van ieder moment en ben ontzettend blij dat ik dit avontuur ben aangegaan!
Tot het volgende blog!
Lieve groetjes,
Fieke
Morgen zijn we alweer een maand hier en wat vliegt de tijd! We hebben alweer zoveel meegemaakt! Het wordt nu ook steeds warmer. Oktober is hier de warmste maand van het jaar en in november begint het regenseizoen. Overdag is het nu zo'n 35 graden. Maar helaas wil dat niks zeggen, ik zit op dit moment met een verstopte neus en een snotterlap voor me dit verhaal te typen. Om me heen kijkend zie ik een heerlijk zwembad, vele palmbomen en strohutjes. Helaas is het zwembad te groen voor te zwemmen maar dat mag de pret niet bederven, we genieten volop!
Anouk en ik zijn beide beurtelings een kleine week ziek geweest. Gelukkig zijn we weer beter en gaan we er nu weer met volle moed tegenaan!
Het hoogtepunt van afgelopen week is dat ik een bevalling live heb gezien. Ofja 'gezien', ik kan beter schrijven 'meegeholpen'. De zwangere vrouw kwam aangelopen met een koffertje, ging zich liggen, gaf geen kick en een half uur later werd de baby geboren. De baby werd direct in de handen van Anouk geduuwd. Anouk moest de baby gaan wegen en meten. Vervolgens moest de nageboorte nog plaatsvinden. Ik kreeg een schaar en moest hiermee via de navelstreng de placenta eruit trekken! Wat een ervaring!! De verloskundige vertelde ons dat we na het zien van 5 bevallingen dit karweitje zelf konden verrichten.. dit was toch niet onze bedoeling! Ik heb echt onzettend veel respect voor de zambiaanse vrouwen gekregen. Ze komen aangelopen voor te bevallen, geven geen kick, zitten na de bevalling alweer op een stoel en 6 uur later lopen ze met hun pasgeborene terug naar huis. Te weten dat sommige vrouwen 5 uur moeten wandelen om thuis te komen en de dag erna weer aan het werk gaan om een beetje brood te verdienen.
Ook heb ik binnen een week twee verschillende kanten van het land gezien. Voor ons visum moesten we naar de grote stad waar we in totaal vier uur voor moesten rijden. Hier was een erg modern winkelcentrum, met vele eettentjes en supermarkten. We zagen hier ook weer blanken mensen, musungo's dachten we! We hebben hier ff genoten van een heerlijke pizza, een ijsje en shoarma. Ik had hier weer even genoeg gegeten voor de komende maand haha! Op de terugweg eenmaal weer op het plattenland besef je hoe verschillend een land kan zijn. Van de arme bush waar we wonen in een paar uur rijden naar de rijke stad. De dag erna gingen we weer op outreach met een jeep de verre bush in en zag ik weer vele tienermoeders. De jongste tienermoeder die ik tot nu toe gezien heb is onlangs 14 geworden en had een baby van een maand oud. Verder zie ik vele meisjes van mijn leeftijd met drie of vier kinderen. Dit vind ik nog lastig om te zien, het is een totaal andere wereld.
Verder laten bijna alle zambiaanse mannen een oogje op ons vallen. Vooral als ze gedronken hebben. De zin 'I like you' horen we dagelijks. We vertellen dan ook meerdere keren op een dag dat we al getrouwd zijn en drie kinderen hebben in de hoop dat ze zich omdraaien. Dit maakt overigens niet altijd uit, want de meeste zambiaanse mannen hebben meerdere vrouwen en vele kinderen bij verschillende vrouwen. Dit is voor zowel de mannen als de vrouwen heel gewoon. Aan dit cultuurverschil kan ik niet wennen en ben blij dat het in Nederland anders is!
Ook zijn we een dag meegeweest met het OVC project, waarbij kwetsbare kinderen financieel ondersteund worden om naar school te gaan. Deze financiele ondersteuning kan een uniform zijn, schoenen of de betaling voor schoolspullen. We hebben verschillende weeskinderen gesproken die leven van één maaltijd per dag, wonen in een hutje met 7 andere broertjes en zusjes, zonder bed, zonder matras en mogelijk niet eens electriciteit. Soms zorgt een tante voor ze, of hun grootouders of zelfs de buren. Deze dag heeft een grote impact op mij gemaakt, het was weer even een besef hoe goed wij het in Nederland hebben. Het is ontzettend mooi om te zien dat de kinderen financieel door de stichting GCMF ondersteund worden en erg blij zijn naar school te kunnen gaan. Het bezoeken van de scholen was ook erg leuk. Zodra we uit de auto stapten, vlogen de kinderen in de klaslokalen allemaal opeengedrukt tegen de ramen aan om naar ons te kunnen zwaaien.
Het is ongeloofelijk wat we ieder dag meemaken. We doen vele indrukken op en zijn aan het eind van de dag doodmoe. Ik geniet van ieder moment en ben ontzettend blij dat ik dit avontuur ben aangegaan!
Tot het volgende blog!
Lieve groetjes,
Fieke
Geniet van elke dag en zie ook hoe goed dat wij het hier hebben maar ook hoe gelukkig je kunt zijn met een hoop mnder !!
Veel liefs van ons 4-tjes